Maria Kwiatkowska – Żydówka, uchodźczyni ze Lwowa, kobieta w żałobie po całej rodzinie, bez środków do życia. Gra w karty na pieniądze, z głodu podkrada resztki jedzenia w restauracji. Jednocześnie wśród innych kobiet wyróżnia się godnością i klasą.
Julian Wiatr – właściciel dobrze prosperującego zakładu szewskiego w Łodzi, samotny mężczyzna pragnący stabilizacji.
Spotykają się na prywatce. Julian jest zafascynowany kobietą. Nie może porwać jej do tańca, dlatego zagaja rozmowę na temat znoszonych butów Marii. Historia toczy się po myśli mężczyzny – równie mocno jak nowych butów, kobieta potrzebuje domu, jedzenia
i pieniędzy. Ale czy potrzebuje również miłości? I czy jest w stanie ją odwzajemnić?
Justyna Stasio-Siga utkała powieść ze wspomnień zasłyszanych od babci. Historia opowiadana do poduszki, stała się kanwą dla scenariusza filmowego, a potem książki. Chyba każdy z nas zna taką opowieść z dzieciństwa, która powraca często w naszych myślach, w dorosłym życiu. Po latach często nie jesteśmy pewni, czy naprawdę ją słyszeliśmy, czy jest wytworem naszej wyobraźni. Ważniejsze bowiem są emocje towarzyszące wspomnieniom. Autorka, jako twórczyni nie poprzestała na tym, postanowiła zgłębić te emocje, „pogrzebać” trochę w głowach ludzi z opowieści swojej babki.
Opowieść o trudnej miłości
To, że ludzie tracą bliskich podczas wojny wiemy z podręczników do historii. Justyna Stasio-Siga dotyka innego tematu – próby zastąpienia dawnego uczucia innym. Miłości, której nie jesteśmy w stanie zrozumieć, poszukiwaniu uczucia, które nie tylko pozwoli nie czuć się samotnym, ale potwierdzi wartość człowieka. Czy takie istnieje? Czy może pozostaje tylko pustka, której nie da się zapełnić, mimo desperackich starań. To opowieść o tym, że trzeba żyć dalej, gdy nie ma się na to siły. A przynajmniej próbować.
Opowieść o kobietach
W kalejdoskopie trudnych życiowych okoliczności u autorki najczęściej pojawiają się kobiety. One wybierają mężczyzn, odtrącają, okłamują, proszą, płaczą, świadomie lub nie grają różne role. Nie robią tego jednak z wyrachowania, ale skrajnego ubóstwa, samotności
i rozpaczy. Chciałoby się rzec, że akcja „Szewcowej” napędzana jest żeńską energią. Ale jest to raczej jej brak, a resztki człowieczeństwa i konieczność przetrwania popychają je ku różnym wyborom. Co jednak, gdy uświadomią sobie, że w roli swojego życia wypadają źle? Czy będzie szansa ją zmienić, czy doprowadzi to do nieszczęścia?
To historia, którą trudno zapomnieć
Szczególnie, jeżeli poznaje się ją jako dziewczynka. Autorka opowiada o kobiecie uwięzionej w wojennych traumach, a jednocześnie w rzeczywistości powojennej, w której nie może być sobą. Myślę, że opowieść ta dojrzewała wraz z autorką.
Bardzo sugestywnie opowiedziane. W połowie książki odłożyłam ją wstrząśnięta wyborami głównych bohaterów. Jednak ciekawość zwyciężyła i skończyłam powieść. Justyna Stasio-Siga ma talent do opowiadania. Nie nudzi czytelnika. Przeciwnie – potrafi go zdenerwować, dać szansę do zastanowienia. A to jest gwarancją powstania dobrej książki. Marii nie zrozumie współczesna matka, kobieta, żona.
Powieść, którą przede wszystkim dobrze się czyta
Polecam nie tyle osobom, które chcą zgłębić tematykę drugiej wojny światowej, ale raczej tym, którzy interesują się psychologią. Ale ostrzegam – mocne.
